“ชลีน” เป็นเลขาสาวที่ผมเพิ่งรับเข้ามาทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยส่วนตัว
เธอสวยแบบที่พนักงานทั้งแผนกพูดถึงกันไม่หยุด
หน้าคมหวาน ผิวขาวจัด หุ่นบางแต่ทรงชัดเจน
บุคลิกเงียบ สุภาพ เรียบร้อยแบบผู้หญิงที่มักนั่งไขว่ห้างนิ่ง ๆ อยู่มุมห้อง แต่ทำให้ทุกคนต้องเหลือบตามองทุกครั้งที่เธอเดินผ่าน
แต่ความเรียบร้อยของเธอกลับทำให้ผมรู้ว่า…
ถ้าเธอ “พลาด” เมื่อไร
เธอจะไม่มีทางโต้เถียง หรือเถียงกลับ
และมันก็เกิดขึ้นจริงในวันนั้น
เธอส่งรายงานผิดฉบับให้กับลูกค้ารายใหญ่
แทนที่จะเป็นเวอร์ชัน Final กลับดันแนบร่างเก่าไป
ลูกค้าโทรกลับมาต่อว่าทันทีในช่วงบ่าย
ผมนั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงาน จ้องไปที่เธอที่กำลังยืนหน้าแดงอยู่หน้าประตู
มือเธอกำแน่นที่ชายกระโปรง หายใจเบาเหมือนกำลังกลั้นน้ำตา
ผมลุกขึ้น เดินไปปิดประตูห้อง
แล้วหมุนล็อก
“พี่ขอโทษค่ะ… พี่จะไม่พลาดอีกแล้วจริง ๆ”
เสียงเธอสั่น พูดช้าแบบติดเสียงสะอื้น
แต่ผมกลับเดินเข้าหาเธออย่างใจเย็น สายตานิ่ง
“ไม่มีการลงโทษไหน… จะจำได้ดีไปกว่าสัมผัสของเจ้านาย”…
